İçimizde, yanımızda, bir karış ötede, on karış geride, Kilometrelerce uzakta, karşımızdakinde, içimizdekinde, Yakınımızda, annemizde, babamızda, yavrumuzda, eşimizde….Kendimizde… Çünkü; istersek eğer hepsine birden sahip olabiliriz bunların.Şu önümüzde yürüyen çiftte mi? Bebeğinin pusetini şevkatle iten annede mi? Arabadaki bebekte mi?Yanımdaki masaya gelip oturan, elele tutuşmuş yaşlı çiftte mi? Kiraz satan köylüde mi?Hiçbir yerde mi? Mutluluk koca bir YALAN  mı? Geçici mi, hayal mi, gerçek mi, yakalanabilir mi, yakalanınca yine bir yolunu bulur kaçar mı? Kalır mı, kalmasını sağlayabilir miyiz, kabuğuna saklanmış fıstıkta  mı, bir tren bileti, bir konser davetiyesinde mi, iki dudağın arasındaki bir çift sözde mi, sarışın yakışıklının atkuyruğunda mı, zayıflığı çok zarif görünen bayanın vücudunda mı, hep 38 beden olmakta mı, sağlıkta mı, parada mı, çocuklarımızın çocuklarında mı, yüzükte mi, pırlantada mı, nefis bir şarkının nakaratında mı?Sarkmayan göbekte, dolgun göğüs, ince belde mi, yoksa hiç kalkasım gelmeyen, şu minicik yuvarlak, teras café masasında mı, yoksa içtiğim buz gibi birada mı, arkamda harika aksanlarıyla Fransızca konuşan çiftte mi?Mevlâna’da mı, Semazen’de mi, kuşun kanadında mı, gagasında mı, kıpkırmızı, yanan ateş gibi boyadığım tablolarımda mı?Chablis’de mi, Rosé’de mi, serin rüzgarda, ılık denizde mi, mutfakta sevdiklerim için geçirdiğim vakitte mi?Oğlum için şekillendirdiğim kurabiyelerde mi?Elimdeki kalemde, karaladığım bu satırlarda mı acaba?Yoksa ağlamaktan, gülmekten, göz kenarlarında şekillenen kaz ayaklarında mı?Dünyaya gelmekte mi, dünyadan göçmekte mi?” Göç” tablosunu boyamakta mı?Beni, yaptıklarımı, yaşam tarzımı sevenlerde mi?Beni örnek alanlarda mı,Yoksa bana kızanlarda mı,Yoksa benim kızdıklarımda mı?Elinde kahvesi, üzerinde sabahlığı, mahmur gözleriyle, sabahı yaşamaya çalışan komşuda mı ?Ya da benim gibi, ders saatini yakalamak için merdivenleri koşarak inip, atölyenin pancurlarını açmakta mı?Yok yok, mutluluk acaba, palete boya sıkmakta, ya da onları karıştırıp yeni, doğmamış renkleri doğurmakta.Olur mu, mutluluk; onları fırçayla paletten sıyırıp tuvale taşımakta, tabii ki.Bana göre, orada, ama yalnız orada değil.Çıtırdayan soğana, domates biberi attığımda, çıkan mis gibi kokuda, buharda, delicesine kabartmayı başardığım kekte.Parmaklarımın arasından, güçle sıkıp yoğurduğum hamurda,Hamurdan kopup yuvarlanan minik toplarda, kıvrımlarda.Fırından yayılan, mis gibi anne kokan kurabiyelerde.Yiyemediğini bile güzel pişirip, yiyenlerin dudaklarının ucunda, damaklarında, gözlerinde, midelerinde,Bana bakışlarında, teşekkür edişlerinde,Bazen de çözebildiğim bilmecelerde, cevaplayabildiğim sorularda, içinden çıkabildiğim zor durumlarda,Yardım elimi uzatabildiğim gariban, çaresizlerin gözlerinde, dualarında,Cebimdeki parada, saçımdaki yeni tokada,Yarattığım en güzel eserlerimde,OĞLUMDA, KIZIMDA, Doğumlarıyla hayatıma hayat katmalarında,Başarılarıyla, güzellikleriyle, temiz kalpleriyle, bana sarılmalarında, sıcaklıklarında, sevecenliklerinde,samimiyetlerinde.Allah’ın bana verdiği en güzel iki nimette.Satılmayınca kızdığım, bana masum gözlerle bakan,ağzı-dili olmadığından, ruhlarıyla konuşan tablolarımda.Onlar mutlu, onlar dürüst, onlar doğru, onlar değerli.Mutluluk; nergis kokusunda, manolya , lavanta, mimoza, gül sabun..Mutluluk asker selamında, vatani görevini yapmaya giderken arkasından bakakaldığım oğlumun gözünün ucundaki damlada.Boğazımdaki düğümde, aylar sonra sesini duyduğum telefonu ucunda.Çünkü, o an, o telefon canlı, elini tutar, ona sarılır gibi, onu bana yaklaştıran, buluşturan.Mutluluk gülmekten çok, ağlamakta mı?İnsan sevmekte, hayvan sevmekte, canlı sevmekte , çiçek sevmekte  mi?Ustaların eserlerini, müzelerde seyretmekte mi?Gördüğüm güzellikleri millete göstermekte, onlarla birlikte seyahat etmekte , resim çizmekte mi?Öğrenmeye aç olmakta, öğretmeye doyamamakta mı,Ayın suya yansımasında, yoksa gökyüzünde salınmasında mı?Yoksa bizi, zifiri karanlıkta aydınlatmasında mı?Yoksa mum gibi, sakin sessiz, ışığını yaymanın huzurunda mı?Mutluluk içimizde, bizdeki en derinde, çıkarmaya, kullanmaya bir türlü cesaret edemeyip, yıllar sonrasına sakladığımız yerde.Benim için mutluluk; ailemden sonra, beni ayakta tutan, destekleyen, varlıklarıyla çoşturan, hatalarıyla kızdıran, başarılarıyla sevindiren, Alev’de, Altay’da, Anber’de, Ayşe’de, Elena’da, Figen’de, Nükhet’te, Şebnem’de, Şule’de. Aramızdan ayrılan ve daha yeni gelecek olan tüm öğrencilerimde.Hepimize, gerçekten MUTLU bir ders yılı diliyorum dostlarım.